COLUMN april 2011![]() Boire l'histoire Column Frank Jacobs Madeira kennen wij in Nederland maar van twee dingen: het lied Een glaasje Madeira, my dear? van Ted de Braak uit 1966 en het flesje kookmadeira in het keukenkastje. Toch?
Madeira, de wijn van het gelijknamige vulkanische eiland in de Atlantische Oceaan, ruim 600 kilometer ten westen van Marokko, ooit zeer populair, raakte in de vorige eeuw hopeloos uit de mode. Als het aan Ricardo Diogo Freitas ligt, verandert dat snel. Ricardo is eigenaar en wijnmaker van Vinhos Barbeito, een voor Madeira-begrippen jong bedrijf, opgericht in 1946. Hij is de ambassadeur van een geheel nieuwe en eigen stijl madeira, niet alleen veel lichter van kleur, maar daarnaast frisser, expressiever, zachter, eleganter, puurder en fruitiger dan de meeste andere madeira's die ik ken. De oorzaak van die lichtere kleur ligt voor een belangrijk deel aan zijn aperte weigering om karamel als kleurstof aan de wijnen toe te voegen. Ook rijpen al zijn wijnen via de canteiro-methode, die zorgt voor een geleidelijker rijping dan de gangbare, maar geforceerde en daardoor veel minder verfijnde estufa-methode, die nogal eens zorgt voor een gebrande toets in de, op deze wijze geproduceerde, madeira's. 'Trying to improve tradition,' is dan ook de lijfspreuk van deze wijnmaker die het goede uit het verleden behoudt, maar daarnaast nieuwe technieken niet schuwt. Zo bottelt hij ondermeer single casks van een oogstjaar en assemblages van verdelho en boal. Deze innovatieve madeira's leidden in het verleden regelmatig tot misprijzende blikken en opmerkingen van zijn collega's. Niet dat er daarna onmiddellijk een enorme matpartij ontstond, want van de ruim 150 wijnbedrijven die het eiland eens telde, zijn er letterlijk nog maar een handvol over. Frank Jacobs
|